U jednoj diplomi titelskog kapetana iz 1331. godine, prvi put se spominje Bašaid, ali pod nazivom Bošorhid. Mađarski istoričari smatraju da naziv Bošorhid potiče od reči Bošorov most. Pripadao je Torontalskoj županiji, osnovanoj između 1309. i 1326. godine, sa sedištem u Velikom Bečkereku. U to vreme Bašaid je bio trgovište (varošica) sa pravom održavanja godišnjeg vašara. U toku svoje istorije selo će nastajati i nestajati, menjajući mesto i ime. Naselje pod imenom Bošorhid nalazi se u popisu papskog desetka za period od 1332-1337. godine, zajedno sa susednim naseljem Galad. Kao Bošalhid spominje se 1422. godine, a Pašahid 1440. i 1442. godine kao posed despota Đurća Brankovića, koji ga je 1441. godine poklonio Ugarskom plemiću Palu Birimiju. Spominje se i 1561. godine kao mesto u županiji Čanad. Njegovi stanovnici su kmetovi Ladislava - Lasla Kerečenjija. U posed Telegdija ulazi 1564. godine.
Na kraju XVI veka selo je opustelo. Postoji tumačenje da naziv Bašahid potiče od mađarskih reči „Baša - hid", što prevedeno na srpski jezik znači „Pašin most", a da je nastao od imena mosta koji je postojao preko neke bare ili sela. Ovo tumačenje je teško prihvatiti jer ime naselja postoji pre dolaska Turaka na ove prostore. Posle poraza Mađara od Turaka, u bici kod Mohača 1526. godine, Turci prodiru u Banat. Od 1552. godine Banat je u sastavu turskog carstva. Plašeći se da dočekaju Turke Mađari su izbegli na sever, a opusteli Banat Mehmed-Paša Sokolović naseljava Srbima iz osvojenih krajeva kako bi obrađivali napuštena polja. Broj Srba se toliko uvećao da se na mapama iz XVI veka Banat označava kao Raška tj. Srbija.
Kada su kaluđeri Pećke patrijaršije došli 1660. godine u ove krajeve da sakupljaju pomoć za svoju crkvu, Bašaid se spominje pod imenom Pašahid, zajedno sa manjim okolnim mestima: Crvenka, Jocino selo, Detoševo, Ilje, Tojsig, Oluš, Galad... Spominje se i 1666. godine, kada su pećki kaluđeri ponovo došli radi sakupljanja pomoći, ali ne kao naselje već kao pustara, ali se malo južnije nalazilo veće naselje zvano Ilje i veći broj manjih naseobina: Arač, Turski Bečej, Sen-Kral, Kumani, Jankajid Pašin, Jankajid Mutavelijin, Torda, Galad, Detoševo, Jocino selo, Crvenka i dr. Sve su to bila mala mesta u kojima je živelo deset do trideset porodica. Mnoga, kasnije veća mesta, kao što su: Melenci, Kikinda, Mokrin, Beodra, Dragutinovo, nisu ni postojala.
Stanovništvo se prevashodno bavilo stočarstvom, gajeći goveda i ovce. Za to su postojali povoljni uslovi, jer je pašnjaka bilo na pretek. Često su se selili pa nisu ni gradili trajna naselja. Dosta su se bavili lovom i ribolovom jer su bare, ritovi i rečice bile bogate ribom, a divljači je bilo u izobilju. Najmanje su se bavili zemljoradnjom. Zanatstvo i trgovina nisu postojali. Ono što im je bilo neophodno proizvodili su u domaćoj radinosti.
Stanovali su u zemunicama, a ređe u kućama od nabijene zemlje, naslaganih busena trave ili pletera oblepljenih blatom. Za pokrivanje ovih kuća korišćena je trska, rogoz, šaš i granje. Crkvu i školu nisu imali pa možemo pretpostaviti da ni pismenih nije bilo. Na čelu sela bio je knez biran od naroda.
Od 1800. godine službeni naziv sela je Bašahid, a od 1. januara 1925. godine selo dobija naziv Bašajid. Nedugo zatim, 1930. godine zvanični naziv sela postaje Bašaid.
Tekst je preuzet iz knjige "Bašaid kroz vekove", autora Vlajkov D. Dušana.